As the discourse about autism is often still centered around professionals and parents and not always centers actually autistic people themselves, I found this #OwnVoices book to be a refreshing, insightful and especially relatable read. It was very empowering for me personally, and I think it will be a valuable read for many people, both autistic and allistic (non-autistic). As this is a Dutch book, the rest of my review will also be in Dutch.
I was sent a review copy of this book by the publisher, in exchange for my honest review.
CWs: ableism, eating disorders, depression, anxiety, mentions of panic attacks, mentions of suicidal thoughts, mention of sexual assault.
Synopsis
Autisme: dat is toch dat je supersnel kunt uitrekenen dat 7 augustus 1984 op een dinsdag viel? Nou… nee. Bianca Toeps legt je in dit boek haarfijn uit wat het wél betekent als je autisme hebt.
Dat doet ze bijvoorbeeld door te kijken wat de wetenschap zegt over autisme (en waarom sommige theorieën de prullenbak in kunnen), maar ook door haar eigen verhaal te vertellen, en andere mensen met autisme te interviewen. Bianca beschrijft op een frisse en luchtige manier de verschillende situaties waar je als autist tegenaan loopt in het dagelijks leven. Daarnaast geeft ze niet-autistische mensen tips: wat je doet als iemand je liever niet aankijkt, waarom je soms beter kunt mailen en vooral waarom het helemaal geen compliment is als je zegt “maar je ziet er helemaal niet autistisch uit!’
Verwachtingen
Allereerst wil ik graag de uitgever, Blossom Books, bedanken voor het recensie-exemplaar. Als autistische lezer ben ik hen dankbaar dat ze mij de kans hebben gegeven om een #OwnVoices review te schrijven.
Ik kijk al uit naar dit boek sinds ik er een paar maanden geleden achterkwam dat het uitgegeven zou worden. Zelf werd ik zo’n anderhalf jaar geleden gediagnosticeerd met autisme, en sindsdien heb ik veel over mezelf geleerd.
Inmiddels volg ik Bianca Toeps al een tijdje op Twitter en heb ik ook delen van haar blog gelezen. Ik had dus al een beetje een idee van wat ik van dit boek kon verwachten. En toen ik het boek binnenkreeg en de flaptekst las, vond ik die direct erg empowering:
Je leest een boek óver autisme, geschreven door iemand mét autisme. Dat klinkt misschien heel logisch, maar het is lang anders geweest. Nog altijd wordt er veel over ons gepraat, en maar weinig naar ons geluisterd. Het zijn vaak ouders die in de media verschijnen, het zijn vaak wetenschappers die ons bestuderen alsof we een exotische diersoort zijn.
Met dit boek probeer ik bij te dragen aan een verandering die gaande is. Een emancipatie van autisten, die óók een stem hebben – zelfs zij die niet kunnen praten.
Recensie
Het boek begint met een duidelijke wetenschappelijk onderbouwde, toegankelijke uitleg van wat autisme wel en niet is. Vervolgens beschrijft Toeps haar eigen autisme aan de hand van de richtlijnen in de DSM-5. Dit doet ze met humor en een gezonde dosis kritiek op dit systeem en haar bevindingen zijn erg herkenbaar voor mij persoonlijk, en met aandacht voor symptomen van autisme die niet per se voor haarzelf gelden maar wel voor veel anderen met autisme, zoals stimming. Ook beschrijft Toeps haar leven voor ze haar diagnose kreeg.
Deze eerste hoofdstukken vormen een soort basis, aan de hand waarvan je als lezer een duidelijk beeld krijgt van wat autisme wel en niet is en wat het voor Toeps persoonlijk betekent. Dit is denk ik vooral een waardevolle achtergrond om te lezen voor mensen zonder autisme, omdat het duidelijk afstand neemt van de heersende stereotypen. Maar als autistische lezer vond ik ook zeker veel momenten van herkenning!
Echter, de opvolgende hoofdstukken waren zelfs nog herkenbaarder voor mij persoonlijk. Hierin gaat Toeps in op haar uiteindelijke diagnose, laat ze enkele andere autistische mensen aan het woord en bespreekt ze het herkennen en bewaken van grenzen. Ook gaat ze in op de manier waarop veel wordt gepraat over autisme maar weinig daadwerkelijk naar autistische mensen wordt geluisterd.
Het laatste hoofdstuk behandelt vooroordelen en “goedbedoelde reacties” die niet-autistische mensen vaak denken te moeten geven. Dit hoofdstuk is kort maar krachtig, en opnieuw met veel humor geschreven. Een voorbeeld:
Het komt vast door de vaccinaties
Nee.
Last but not least sluit Toeps af met een nawoord waarin ze haar autistische lezers op het hart drukt om hun leven toch vooral niet te laten bepalen door de onwil en het onbegrip van anderen.
Conclusie
Dit boek was ongelooflijk herkenbaar voor mij als autistische lezer. Ik heb niet vaak boeken gelezen waarin ik mezelf zo terugzag, en ik hoop dat dit ook zal gelden voor andere autistische lezers. Want ook wij verdienen het om onszelf vertegenwoordigd te zien in media!
Daarnaast hoop ik dat veel niet-autistische mensen zullen besluiten dit boek te lezen, want het is hoog tijd voor daadwerkelijke acceptatie van autistische mensen. Zelf zal ik dit boek uitlenen aan iedereen in mijn omgeving die het wil lezen en ik kan het dan ook alleen maar aanraden!
Anniek's Library 